Yeni 1 [#Anlarken]
Yeni… Her şey yeni olgusuna dallandığı günleri tüketiyorum. Yeni, alışagelmiş ötesi bir oluşumlaşmada her şeyin anlamı…
Bitirişlerin eskittiğine inandırılmış diyaloglar bütününün revize edilmesi, haz kökenli diyaloglara temel verilmesi… Huzur mu veriyor yoksa safsızlıktan çözülen kirler mi süzülüyor, aklın filtrelerinde?
Garip bir bekleyiş hastalığı, kurtulunamayan psikozlar, yorgunluğunu kaldıramamaktan, artık bırakılması gereken bağlaşıklanmalar…
Yeni… Başkalarına bitiş dursa da bana yeni her şey, yepyeni bir dünya gibi… Baştan aşağı yeni…
Yenme güdüsüne bir çağrı gibi değil mi? ‘’Yen’’i… yoksa ‘’Yeni’’lmek te mi eşizi?
Bugünlerimin, kendine has olmalarını yitirişleri gerçekten, önceki zamanlarımla kıyaslandığında iç burkan bir tarzda. Geçmiş zamanlardan konuk alışkanlıkların, belli veya belirsiz oranlarda kesilip, yapıştırılması belki de yamanmasıyla, öncekine benzemediği iddiasının körüğüyle beraber, önüme sunulması.
her şeyin, hep böyle devam edeceği ataletine düşülüp, buna rağmen inatla ‘Yeni’liklerin yaratılması isteği gibi. Başarısı ve gerçekleşmesi veya algılanması çok sığ oluyor. Alınan inisiyatifler, yapılan planlamalar, oluşturulmuş ama doldurulamamış beklenti yumakları arasında beklerken, sadece zamanın hızlı aktığı noktasında aklınızla bünyenizin hemfikir olması…
Burada bir çizgi çekip, yakın geleceğimi irdelemeye başladığımda, bir farklılık gözlemleyememiş olmam da bu ataletimi destekliyor belki. Aynı, bilinen, önceden bir şekilde deneyimlenmiş yollarla, çok farklı, ifası ertesi huzur vereceğine inanılmış, içine bir parça hırs bırakılmış ancak her seferinde hata veren bir saçmalaşım…
Her şeyi, herkesi bir kenara bırakıyorsunuz diyelim, her şey ve yeni; gibi iki doldurulmasına dair fikrinizin olmadığı iki kavram selamlıyor sizi. Genelin içinde tekil, tekilden genele açılım arasındaki hissetme farkının, monotonluk izleğiyle indirgenmesine tüm faturayı kesmeye kalkarken, kabarması ile durulmasına dair hiçbir tahmin yürütemeyeceğiniz duygularınız işin içine giriveriyor.
Her şeyin içinde hesaba katılmamış bu duygular, her şeyden de büyük olabilecekleri iddiasıyla tüm fiziksel yeti, yetkinlik ve varlıklarınızı çepeçevre sarıveriyor.
Yine başa döndünüz, Yinelendi tüm gerçeklikleriniz…
Fakat sanki bunu algılamamaya yeminliymişçesine,
bu kısırdöngünün önceden de gelinen başlangıcına ‘’Yeni’’ dediniz.
‘’Yeniden’’ doğru kelime olmalı, diyenlerinizin sesi, çınladı ama yine tarafınızca duyulmadı.
Zaten, yeniden neydi ki? Yeniden bir güne uyanmak, yeniden yeni günde tutulan işe devam etmek,
yeniden gülümsemek, yeniden çözümsemek, yeniden üzülmek, yeniden kederlenmek…
Belli bir mevcut durum tutturup da, bu rutinde boğulmaya mahkûm iken,
‘’Her şey’’ ne kadar ‘’Yeni ‘’,
‘’Yeni’’ olan ne kadar ‘’Her şey’’ size?
2009–2010
(Mortenλoγia di Balsie ‘den alıntılanmıştır.)
