Yalnız bir dünya -2

Gün, dünden ve kendinden ayrı olabilsin diye uyanıyor gibi hissettim. İlginçtir ki ışık ne daha parlak ne de daha az aydınlatıyor gibi geldi. Dikkatlice kapamadığım için bir bakımlık yeri açık olan incecik perdenin aralığından da bakarak kıyasladım ışığı.

Ne sıcak ne de soğuk hissederek uyanışımın ardından yorgandan çıkışımla hafiften titredim.

Bakalım nasıl bir gün olacak? dedim kendime.

Dün annemin vazifeşinas tavrı üstüne konuşmamız geldi yine aklıma. Bir kez daha teyit almak ve araştırmalarını derinleştirmek için aramış beni. Tabiki sadece beni de değil. Ben ertesi bir aramaydım bu kez. Sanırım ebeveynliğin temellendirmesi ile ilgili bir durum bu. -Asla anlayamayacağım hallerden bir hal-
Yavruna asla tam güvenemeyip, tekraren teyit almayı istemek.

Ne okuduğum ne de izlediğim kalmış aklımda. Ne kendi halinde bir zaman..

Kendiyle kalmanın da ötesinde bir dünyada var olmak bu. Çocuk gibi hissediyorum kendimi. Çocukluğumdaki evin boş halini, annemin ya da babamın gelişini beklerken uyuyakalmalarımı hatırlıyorum. Hayat arkadaşımla çok şey paylaşamadığımı kendime söylerken aslında kelimesiz iletişimin uyumu dahilinde ne çok şey paylaşıyormuşuz. Bana dargınca, boynu bükük bakan havluları, anlamsızca bakan lifi ile duştayım yine bu sabahta da.

Evin daimî bekçileri olan iki çiçeğe ayrı ayrı bir ad düşünmeliyim. Oturma odası ile mutfak tarafındaki nöbetleri devam ederken. Böylece onlara seslenip, hikayelerini de yazabileceğim bir başlığa konu olabilecekler.
Belki de onları da bu tutunuşuma dahil edeceğim.

Dün yirmiden fazla yeni kitap konuk oldu, mütevazı kitaplığa. Dörtyüzü aştı konuklarının sayısı. Hala pek dolgunca olmasa da biraz biraz dolumlanmaya çalışıyor.

Sabah kahvemin son yudumunu farkında olmadan oturma odasının ortasında içerken, selamlaşıyorum bu yeni kitap konuklar ile..
Rastgele seçtiğim bir ayakkabı ile raylara doğru yürüyorum.

21.04.2022