Yalnız bir dünya

Yalnızlığın kaçamadığımız olduğunu kabullendiğim halde anlayamadım. Bu anlayamama hali olsa gerek hayatın paylaşımına pek akılla sırla varamadım.

Gün yine başlıyor. Perdeyi kapatmamanın sihri, küçücük yatak odasının birden aydınlanıvermesi..

Toparlanmaya çalışıyorum. Yatak çok büyümüş. Kokusu kalmış nevresimde. Değiştirmesem mi hiç? derken yakalıyorum kendimi.
Duş alıyorum. Benden sonrası için tarak ve kurutma makinesini dolaba kaldırmak yerine el altında bırakıyorum. Gülümsüyorum, benden sonrası yok ki. Işığın kapanıp kapanmadığından emin olmalıyım banyoda.

Kahve içmedim dün akşam. Ayakta kalmaya, biraz güç toplamaya değer bir şey bulamadım. Annemle telefonda konuştuk. Gündemimi özetleyeyim derken onun gündemi altında ezildim. Yaşlar ilerlerken ve emeği takdir edilmişken kariyerinde insanın — nam-ı diğer emekli- demek ki gündemi azalmıyor.

Yeniden kahve demliyorum. Kendi kahvemi demliyorum, bilinçli ama bir o kadar doğal bir seçimle. Dün akşam hediye kitabını — ruh hayvanıma dair olduğundan olsa gerek, baya garipsedim- alıp giderek, okuduğu kalınca kitabı bırakmış çok hızlıca çözmüş olmalı diyorum kendime. Kahvemi içerken, giyinme odasında kalan eşyalarını, sessizce çekmecesine götürüyorum. Bomboş. Raflar da. Bu oda da anlamsızca büyümüş. Bu küçüklüğü ile mutedil ev büyümüş gibi adeta.
Anılar, duygular, yaşanmışlıklar.. Evler değil ki önemli olan, içimdeki dolduramadığım boşluk büyümüş.

Koridorun ‘yeni’ bekçisi, boy aynasına yoldaş çiçeği, mutfağa götürüyorum, ışık ve aydınlık görsün diye. Emanet, devetabanı da odanın bekçisi, yapraklarını sevip, su veriyorum. Biraz sohbet ediyoruz.

Zamanı haber ediyor, duygusuzca bağıran telefon, uzun ve anlamsız bir bakışmanın ertesinde, çaresizce ayakkabılarımı giyip, demiryoluna yürüyorum. Ruhumda ve içimde, hacmini aşan düşünüşler ile..

20.04.22