Günlüğe evrilen bir gün [06.11.2022] — 2

Aylar hızlıca giriş yapıyor ve sanki onun içinde kalacağımızı düşünürken çıkıp gidiveriyor. İki-üç gündür hava soğumak istiyor. Yalancı güneşlere gark oluyor. Evimizin yeni bir sakini var. Siyam ve tatlı. Kendi halinde takılıyor, kısırlık operasyonu sonrasında kendini toparlamaya çalışıyor. Kasım 3’den 4 derken başladı bu misafirlik. Sabah 3te uyandırdı beni kafasındaki koca huni ile. Ardından da depremde 3–4 saniye öncesine dek sakinleyemedi. Tam göğsümde sakinlemişti ki 2 yıl öncesinin travmatik deneyimini tazeleyen farklı bir deneyim yaşadık beraber.

Sakinliğini paylaşmıştı adeta. Korkmadık. Yerimizi de değiştirmeden sevdiklerimiz ile haberleşerek hayatı olağan akışına döndürmeye çalıştık. Haftasonu bir beklenmediklik ile yorgunlaşan bünyelerimize ilaç olarak geldi. Keyifli ve şaka dolu bir deneyimle huniden kıyafete evrildik. Parazit aşımızı da olmayı ihmal etmedik.

Hayatın olağan akışı istediklerimiz üstünde miydi? İstediklerimizi yiyip, istediklerimizi izleyerek, istediğimiz konforumuzda zamanımızı değerlendirmek, bize ait, bizden bir durum muydu?

Sabaha karşı bize ait konforlu sığınaklarımız sallanınca biz de mutlu olabilecek miydik? Bu bir tabuydu. Onun yerine gülümsemek ve ‘’merhaba sana yaşamak!’’ demek de elimizdeydi.

Günlerimizi bir istatistiğe indirgeyecek kadar çoraklaştıran bu geçmekte olan günlere inat savrulmadan, yorulmadan ve istekle yaşanacak güzelliklere doğru evrilmeliyiz. Nasılı basit:
Elbette kendimize çözgün yöntemlerimiz ile..